ADHD یا بیش فعالی در کودکان را بیشتر بشناسید

بیش فعالی در کودکان یا  Parenting a Child With ADHD باعث می شود بچه ها نسبت به سنشان بیش از حد معمول بی توجه، بیش فعال و تکانشی باشند.

همچنین بخوانید: پرستار کودک

ADHD رشد مهارت های کنترل کننده توجه، رفتار، احساسات و فعالیت را برای کودکان دشوارتر می کند. در نتیجه، آن‌ها اغلب به روش‌هایی عمل می‌کنند که برای والدین ایجاد مشکل و چالش می نمایند .

علایم بیش فعالی در کودکان  ADHD:

حواس پرت به نظر می رسد

به نظر نمی رسد به حرف ها گوش کند

در توجه کردن مشکل دارند

دستورالعمل ها را به خوبی دنبال نمی کند

برای انجام کارها به یادآوری های زیادی نیاز دارید

در انجام تکالیف مدرسه ضعیف عمل می کنند

در سازماندهی مشکل دارند

کودکان مبتلا به ADHD ممکن است علایم زیر را داشته باشند :

قادر به انجام کارها بدون سرو صدا نیستند و مدام به دنبال بازیهایی هستند که نیاز به صعود، پرش، یا بالاو پایین پریدن دارد

کودک بی قرار به نظر می رسد و قادر به نشستن نیست

به جای وقت گذاشتن بر روی کارها ، بیشتر اوقات عجله دارد

اشتباهات و بی دقتی های فراوانی را انجام می دهند

کودک به صورت دایم در حرکت است

علایم تکانشی بودن کودک مبتلا به ADHD ممکن است شامل موارد زیر باشد :

• قطع کردن حرف دیگران
• بدون فکر کردن کارها را انجام می دهند
• کارهایی را که نباید انجام دهند به صورت ناخودآگاه انجام می دهند
• در انجام کارهایی مانند انتظار کشیدن، نوبت گرفتن یا اشتراک گذاری مشکل دارد
• طغیان های عاطفی دارد، کنترل عصبانیت خود را از دست می دهد یا خودکنترلی ندارد

در ابتدا، والدین ممکن است متوجه نشوند که این رفتارها بخشی از ADHD است. ممکن است در ابتدا به نظر برسد که کودک بد رفتار و بی انضباط است . ADHD می تواند والدین را دچار استرس، ناامیدی یا خشونت کند.

والدین ممکن است در حضور دیگران از رفتار فرزندشان خجالت بکشند. ممکن است سایرین تصور کنند که والدین تلاش زیادی برای درمان کودک انجام نداده اند .

اما لازم است اطرافیان به این نکته توجه کنند که برای بچه‌های مبتلا به ADHD، آموزش مهارت‌هایی که توجه، رفتار و فعالیت را کنترل می‌کنند به آسانی امکان پذیر نمی باشد .

هنگامی که والدین بیشتر در مورد ADHD و اینکه کدام رویکردهای فرزندپروری برای فرزندشان بهتر عمل می کند، اطلاعات کسب می کنند ، می توانند به بهبود و عملکرد بچه ها بیشتر کمک کنند.

چگونه والدین می توانند به کودک مبتلا به بیش فعالی کمک کنند؟

فرزندپروری به اندازه هر بخش دیگری از درمان ADHD مهم است. نحوه واکنش والدین می تواند ADHD را بهتر یا بدتر کند.

اقدامات مهم والدین پس از تشخیص قطعی اختلال  ADHD  در کودک شامل موارد زیر است :

تا جایی که ممکن است با کودک بیمار ارتباط برقرار کنید

لازم است والدین هرچه می توانند در مورد ADHD بیاموزند و درمانی را که ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی به کودک توصیه می کنند  را دنبال کنند.

 به تمام بازدیدهای درمانی توصیه شده بروید.

اگر کودک داروهای ADHD مصرف می کند، لازم است والدین داروها را در زمان توصیه شده به او بدهند. بدون مشورت با پزشک، هرگز میزان و دوز داروها نباید تغییرنماید . داروهای کودک را در مکانی امن نگهداری کنید که دیگران نتوانند به آنها دسترسی پیدا کنند.

تاثیرات ADHD را بر کودک بشناسید .

هر کودکی متفاوت است. مشکلاتی که فرزندتان به دلیل ADHD دارد را شناسایی کنید. برخی از کودکان باید در توجه و گوش دادن بهتر شوند.

دیگران باید کارها را با سرعت کمتری انجام دهند . از درمانگر کودک خود بخواهید نکات و روش هایی را که می توانید به کودک کمک کنید به شما بیاموزد .

روی آموزش یک چیز به فرزندتان تمرکز کنید.

سعی نکنید یکباره روی همه مشکلات کودک کار کنید. از کارهای کوچک شروع کنید. یک نقطه را برای تمرکز روی آن انتخاب کنید.همیشه تلاش فرزندتان را تحسین کنید.

با مدرسه فرزندتان همکاری کنید.

با معلم فرزندتان صحبت کنید تا بفهمید آیا فرزندتان لازم دارد که  برنامه فوق برنامه ای داشته باشد یاخیر . به طور منظم با معلمان کودک ملاقات کنید تا از وضعیت فرزندتان مطلع شوید.

با معلم همکاری کنید تا با روش های مناسب بتواند به فرزندتان کمک کند.

برای حمایت و آگاهی با دیگران ارتباط برقرار کنید.

بهتر است والدین در یک سازمان یا انجمن یا گروهی که برای کودکان مبتلا به  ADHD  بنیان گذاری شده شرکت نمایند تا با دریافت اطلاعات به روز در مورد درمان و غیره به کودک کمک نمایند .

ADHD اغلب در خانواده ها به صورت ارثی مشاهده می شود.

والدین (یا سایر بستگان) کودکان مبتلا به ADHD ممکن است ندانند که آنها نیز به آن مبتلا هستند. هنگامی که والدین مبتلا به ADHD تشخیص داده می شوند و درمان برای آنها شروع می شود، به آنها کمک می کند تا در بهترین حالت خود به عنوان والدین ظاهر شوند .

رعایت انضباط در حین روابط گرم و دوستانه

بیاموزید که چه رویکردهای انضباطی برای کودک مبتلا به ADHD بهترین است و کدامیک می تواند ADHD را بدتر کند.

از درمانگر فرزندتان در مورد راه های پاسخگویی به رفتارهای فرزندتان راهنمایی بگیرید. کودکان مبتلا به ADHD ممکن است نسبت به انتقاد حساس باشند.

اصلاح رفتار آنها بهتر است به گونه ای انجام شود که به جای تنبیه از روش های تشویق کننده و حمایت کننده استفاده گردد.

انتظارات روشنی از کودک داشته باشید .

قبل از اینکه به جایی بروید، با فرزندتان صحبت کنید تا نحوه رفتار او را توضیح دهید. به جای واکنش به کارهایی که نباید انجام دهد، انرژی بیشتری را روی آموزش دادن به فرزندتان متمرکز کنید.

در مورد مشکل کودک با او صحبت کنید

از صحبت با فرزندتان در مورد ADHD ابایی نداشته باشید. به بچه ها کمک کنید بفهمند که داشتن بیش فعالی تقصیر آنها نیست و آنها می توانند راه هایی برای بهبود مشکلات ناشی از آن را  بیاموزند.

هر روز زمان خاصی را با هم بگذرانید.

زمانی را برای صحبت کردن و لذت بردن از فعالیت های آرامش بخش و سرگرم کننده با فرزندتان اختصاص دهید – حتی اگر فقط برای چند دقیقه باشد.

توجه کامل خود را به کودک خود معطوف کنید. از رفتارهای مثبت کودک تعریف کنید. اما لازم است دقت نمایید که نباید زیاد تعریف نکنید، اما وقتی فرزندتان کار خوبی انجام می دهد، نظر مثبت بدهید.

به عنوان مثال، هنگامی که فرزندتان منتظر نوبت خود می شود، بگویید: «خیلی خوب نوبت می گیری».

رابطه شما با فرزندتان بیشترین اهمیت را دارد.

کودکان مبتلا به ADHD اغلب احساس می کنند که دیگران را ناامید می کنند، کارهایی را اشتباه انجام می دهند یا در انجام کارها “خوب” نیستند

با صبور بودن، درک کردن و پذیرش از عزت نفس فرزندتان محافظت کنید. بگذارید فرزندتان بداند که به آنها اعتقاد و اعتماد دارید و همه چیزهای خوب را در مورد آنها می بینید. با مثبت و محبت آمیز نگه داشتن رابطه خود با فرزندتان، انعطاف پذیری بیشتری  را بین خود ایجاد کنید.

موسسه پرستاری پرستار اول  با داشتن سال ها تجربه ارزشمند در ارائه خدمات مراقبت و پرستاری در منزل آمادگی دارد به صورت شبانه روزی به همشهریان گرامی ارائه خدمت نماید.

کادر متخصص و آموزش دیده این مرکز در قالب پرستار کودک ، پرستار سالمند و پرستار بیمار با اندوختن تجارب ارزشمند در طی سال ها خدمت رسانی همواره آماده حضور در کنار شما عزیزان می باشد.

هشدار! این مطلب صرفا جنبه آموزشی دارد و برای استفاده از آن لازم است با پزشک یا متخصص مربوطه مشورت کنید.
لطفا به این مقاله امتیار دهید.