روابط والدین با فرزندان چگونه باید باشد؟

روابط والدین با فرزندان چگونه باید باشد؟

شیوه های صحیح فرزندپروری چگونه است؟ آیا شما با این شیوه ها آشنا هستید؟ احساس مادر بودن در همه موجودات زنده وجود دارد؛ اما در انسان، با محبت، زحمت، احساس مسئولیت و … به مرحله نهایی خود می رسد. اساسا این احساس ذاتی از بدو تولد به صورت عنایت الهی در مادر نهادینه شده ولی با آموزش و یادگیری و تجربه این احساس افزایش می یابد. در دوران بارداری، مادر نیاز به حمایت، اعتماد به نفس و آموزش نگهداری و تربیت کودک دارد. متغیرهای زیادی وجود دارد که روابط والدین با فرزندان را تحت تاثیر قرار می دهد. در بسیاری از موارد زمانی که کودکی به دنیا می آید نقش مراقب کودک به خوبی خود را نشان می دهد. پرستاری از کودک کار هر کسی نیست؟ نیاز به تجربه و تبحر کافی دارد.

روابط والدین با فرزندان چگونه باید باشد؟

این که آیا والدین با برنامه ی قبلی  تصمیم به بچه دار شدن گرفتند یا نه؟ در  روابط والدین با فرزندان تاثیر می گذارد. البته که روابط والدین با فرزندان هم در وضعیت سلامت جسمی؛ سلامت روانی کودک تاثیر بسیاری دارد. یک رابطه صمیمی و همدلانه  که از بدو تولد همرا با کودک است،  باشد سبب روابط مثبت والدین با فرزندان می گردد. وابستگی والدین و کودک ، به معنی ارتباط مداوم، سازگاری و یک رابطه نزدیک می باشد.

رفع نیازهای کودک در روابط والدین با فرزندان

کودک برای رفع نیازهای فیزیکی خود، وابسته به دنیای خارج است. بسیاری از این وابستگی ها از سوی مادر و سپس از سمت پدر پاسخ داده می شود. رفع نیازهای فیزیکی، حصول اطمینان از این است که در مواقع نیاز مادر و پدر به سرعت پاسخ گو هستند.ایجاد تعامل با محرک های جدید و متفاوت، مبنای روابط والدین با فرزندان است. به طور کلی، مادر به عنوان پرستار کودک؛  فردی است که با کودک ارتباط برقرار می کند و همه این نیازها را برآورده می کند. بسیاری از این ارتباطات می تواند در ابتدا غیر کلامی باشد مانند گریه کودک، لبخند کودک؛ تماس بدن کودک و مادر، لبخند و پاسخ های بصری. در این مواقع که ارتباط کودک و مادر به حداکثر خود می رسد روابط والدین با فرزندان می بایستی بر اساس عاطفه باشد.

ارتباط مادر با کودک چگونه باید باشد؟

ارتباط چشمی و تماس بدنی مادر با کودک بهترین نوع ارتباط در زمان نوزادی می باشد. به همین دلیل است که روانشناس کودک؛ تغذیه کودک با شیر مادر را بیشتر توصیه می کنند. حساسیت مادر به نیازهای کودک مهم است و کودک در سن یک سالگی اش نیاز دارد؛ ارتباط فیزیکی با فردی که احساسات او را درک می کند داشته باشد. در این فرایند ، اعتماد پایدار، نگرش احساسی مادر نسبت به فرزندش، نگرش به عواطف آن، حمایت از کودک، مهارت های اولیه و ابتدایی ارتباط با کودک و توانایی او در پاسخگویی به تمام موارد اشاره شده، منجر به ایجاد یک اعتماد اساسی بین دو طرف می شود. بنابراین، کودک با توجه به شیوه ارتباط مناسب و مثبت روابط والدین با فرزندان؛  با دنیای بیرون احساس امنیت و راحتی می کند.

در مورد کودکانی که احساسات فیزیکی و عاطفی آن ها هنوز تکمیل نشده، همیشه در استرس، اضطراب و عدم اعتماد به نفس هستند. نبود مادر تا سن 3 سالگی ، یک بحران عاطفی شدید به شمار می آید. این بحران بعدا در ارتباط کودک با دیگران به صورت آشکار نمایان خواهد شد. این کودکان وقتی بزرگ می شوند به طور کامل نمی تواند با کسی رابطه احساسی داشته عمیقی داشته باشند. یعنی به طور خلاصه روابط والدین با فرزندان بر روابط بعدی افراد تاثیر می گذارد.

نقش مراقب کودک چگونه می تواند باشد؟

تغییر زود به زود پرستار کودک در منزل در سنین خردسالی  به خصوص نوزادی می تواند مشکلات عدیده ای را برای کودک به وجود بیاورد. برای کودکانی که مادرشان را از دست داده اند این بحران می تواند تشدید گردد.  پس برای کودکانی که مادرشان را در سنین کمتر از 3 سالگی از دست داده اند یک پرستار کودک  ثابت پیشنهاد می شود.

البته نقش پدر هم در تربیت و اعمال احساسات عاطفه در کودک بسیار مهم است. تا پایان دو سال اول یکی از زمانهای حساس کودک در مورد ارتباط با پدر می باشد. پس این خیلی مهم است که شغل پدر جوری باشد تا وقت کافی برای گذراندن با فرزندانش را داشته باشد. در آینده، پدر برای هر دو جنس دختر و پسر؛  از لحاظ کسب هویت جنسی و خودآگاهی اهمیت دارد اما به ویژه پسران نیاز به یک الگوی مشخص و مردانه مانند پدر خود دارند.

لازمه تمامی موارد گفته شده، که در بالا ذکر گردید؛ هم برای دختر و هم  پسر، ایجاد  یک محیط آرام در خانواده و یک جو صمیمی بین والدین در محیط خانه می باشد. روابط والدین با فرزندان و هم با یکدیگر می بایستی بر اساس عاطفه و محبت قرار داشته باشد.